Het doorbreken van oude patronen….
Heb jij dat ook wel eens dat je midden in een discussie zit, en ineens zó boos wordt, of helemaal dichtklapt en je geen woord meer uit kunt brengen? En dan heb ik het niet over zomaar boos, maar echt onredelijk boos. Je voelt elke vezel in je lichaam zich spannen, het bloed naar je kaken stijgen, het zweet je uitbreken, een waas voor je ogen… werkelijk alle clichés zijn waar. Heel vervelend allemaal, niet alleen voor je discussie-partner, maar ook voor jezelf.
Want waarom worden we nu zo boos, of voelen we ons machteloos en klappen we geheel dicht? Je hebt er vast wel eens over gehoord: vechten, vluchten of bevriezen als antwoord op een moment waarop je enorm geraakt wordt. Een overlevingsmechanisme. Veelal ligt de oorzaak van dit overlevingsmechanisme in je jeugd. Het zorgde er vroeger voor dat je uit de situatie kwam, waarin je je ongewild bevond. Maar wat zorgt er nu precies voor dat je deze reactie nú hebt? En hoe zou je dat kunnen veranderen? Om achter deze oorzaak te komen, zou je eens kunnen teruggaan naar het eerste moment dat je dit gevoel had.
Meestal is het niet heel moeilijk om naar dat eerste moment terug te gaan. Ook al heb je het misschien heel ver weggestopt, de eerste gedachte is meestal de juiste. En als je niet meteen ergens aan denkt, kun je je ogen dicht doen, zodat je je meer kunt concentreren, waardoor de herinnering weer naar bovenkomt. Maar gebeurde er op dat eerste moment? Wat voelde je? Wat vond je vervelend? Omschrijf het helemaal, met alles wat je je herinnert: een geur, een blik, een houding, een situatie, een gedachte, noem maar op. Hoe ben je uit die situatie geraakt? Wat deed je precies? Als je dit helemaal onderzoekt zal je zien dat je op latere momenten in je leven eenzelfde reactie hebt gehad, op een soortgelijk gevoel dat je had. Als je bijvoorbeeld in elkaar kromp, als je vader herhaaldelijk boos en dreigend tegenover je stond te schreeuwen, waar je bang van werd, omdat je het gevoel kreeg dat hij je elk moment iets aan kon gaan doen, zal je dat gevoel ook krijgen als iemand anders boos en dreigend reageert. Eenzelfde blik, geur, houding kan dat zelfde gevoel van machteloosheid al oproepen. Alleen was je toen klein en weerloos.. het was je vader, waar je afhankelijk van was; hij moest immers ook voor je zorgen. Nu ben je ouder en zou je op een andere manier kunnen reageren op dit soort geweld.
Het is begrijpelijk dat je dit niet in je eentje kunt, en zelfs niet aan te raden. Het zijn stappen die je mag zetten in diepgewortelde patronen. Toen je klein was hielp het je om je op zo’n moment af te sluiten, ineen te krimpen, je handen op je oren te zetten en te wachten tot het voorbij was. Het was jouw overlevingsmechanisme. Nu je ouder bent, is dit alleen maar lastig voor jezelf. Op zo’n moment is het moeilijk voor je om te blijven staan en het verbaal geweld te trotseren; je valt steeds in eenzelfde reactie: in dit geval vluchten/bevriezen. Leren omgaan met je gevoelens op dat moment en een keuze hebben in hoe je gaat reageren geeft je meer rust en zelfvertrouwen.
Wil je werken aan jouw patronen of wil je meer weten, neem vrijblijvend contact met me op.