Toegeven, accepteren en loslaten
Ik las onlangs een artikel, waarin werd gezegd: toegeven dat het zo is zorgt ervoor dat je makkelijker kunt accepteren dat de werkelijkheid nu eenmaal zo is. Jaaaa! Dacht ik meteen. Dat klopt helemaal! Alleen makkelijker gezegd dan gedaan! De zin die daarop volgde, zorgde ervoor dat ik me er meer in kon vinden, en de acceptatie ook dichterbij kwam. De volgende zin was: Het is de werkelijkheid die heelt, niet onze wensen, dromen en verwachtingen…. Een waarheid als een koe.
Ik worstel de laatste tijd met mijn ouder wordende moeder. Ze is absoluut niet de moeder die ik wil dat ze is. Ik wil een moeder die in mij geïnteresseerd is, waar ik een goed gesprek mee kan voeren, die weet wat er in mijn leven speelt, waar ik naar toe kan als het niet goed met me gaat voor een troostend woord of een schouder… Maar helaas.. zij kan absoluut nooit aan mijn wensen voldoen. Mede omdat ze ouder aan het worden is, dingen vergeet, meer met zichzelf bezig is, en deels door haar opvoeding en haar verleden. Ze is in Rotterdam geboren in 1936, als 6de in de rij. Haar moeder is in de oorlog gestorven door de honger, haar vader heeft hen aan hun lot overgelaten. Haar broers en zussen werden verdeeld; deels bij pleeggezinnen, familie en zij is in het weeshuis terecht gekomen.. bij de nonnen. Wat een ellende. Zij heeft geen veilige basis gehad. Was/is volledig onthecht. Het is begrijpelijk dat zij niet zomaar iemand vertrouwt, en uitgaat van het negatieve. Dit heeft zeker doorgewerkt in de opvoeding van mij en mijn zussen.
Ik kan het haar dus eigenlijk absoluut niet kwalijk nemen. Zij heeft het maximale eruit gehaald en aan ons doorgegeven. Ik weet zeker dat ze het goed voorheeft met ons allemaal, en dat de dingen die voor mij zo belangrijk lijken te zijn, bij haar nu eenmaal niet automatisch gaan. Ze heeft hard gewerkt om de vrouw te zijn die ze nu is. En zelfs op haar oude dag, ze is inmiddels 83, is ze nog dagelijks bezig te bidden voor de wereld. Net nu deze het zo hard nodig heeft. Ik bedoel maar…
Dus… om niet langer te wensen dat ze vraagt hoe het met me is, te dromen dat ik onvoorwaardelijke liefde voel van haar, en niet langer te verwachten dat ze me belt als ik net verhuist ben, of mijn hond is overleden… kan ik haar waarderen om wie ze wél is: mijn moeder.
Mijn moeder die vroeger klaar zat met een kopje thee, als ik thuiskwam van school; waarvan ik het hele huis vol mocht zetten met kraampjes als ik met mijn zussen winkeltje speelde; die zorgde voor “knabbeltjes” op woensdagmiddag voor de t.v. Die moeder.. die heel veel opheeft met kleine kinderen, maar zich geen raad weet om te gaan met volwassen kinderen… Het is zoals het is.
Love you, mam!
